Decyzja o wyborze dobrego, czyli trwałego i niezawodnego rozwiązania w zakresie instalacji sanitarnej i grzewczej – instalacji ciepłej i zimnej wody oraz centralnego ogrzewania nie jest łatwa, tym bardziej, że na rynku, samych systemów tworzywowych jest przynajmniej kilkanaście.

W chwili obecnej do budowy wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej wykorzystywane są przede wszystkim systemy oparte na tworzywach sztucznych. Są to takie materiały, jak: PCV, HDPE, PP oraz ich konfiguracje z innymi materiałami mineralnymi specjalnie dokładane do plastików w celu zwiększenia masy, z których wykonuje się kanalizację. Odseparowaną grupę tworzą kanały zrobione z żeliwa lub stali nierdzewnej. Rury zrobione z polipropylenu charakteryzują się wysoką odpornością chemiczną, odpornością na wysoką i niską temperaturę oraz mały współczynnik rozszerzalności cieplnej. Materiał ten bardzo dobrze tłumi drgania, które są często przyczyną hałasu powstającego w instalacjach kanalizacyjnych. Rury z PCV są odporne na związki chemiczne. Są wytrzymałe na uszkodzenia mechaniczne i mają niski współczynnik rozszerzalności cieplnej. Domowa instalacja kanalizacyjna w większości projektowana jest jako grawitacyjna. Nieczystości odprowadzane są w niej dzięki naturalnym spadkom przewodów w kierunku pionów kanalizacyjnych. Do budowy instalacji kanalizacji należy używać złączek i rur jednego producenta systemu. Mamy wtedy gwarancję na system kanalizacji oraz pewność, że wszystkie złączki i rury są ze sobą kompatybilne w zakresie: typ uszczelki, grubość ścianek, rodzaj materiału, głębokość kielicha. Odcinki przewodów w poziomie układa się zawsze ze spadkiem w kierunku w jakim ścieki mają płynąć. Minimalny spadek przewodów kanalizacyjnych to 2-3%, czyli 2-3 cm na każdy 1 metr bieżący przewodu kanalizacyjnego. Nie powinno się układać przewodów ze spadkiem większym niż 15% ponieważ wtedy narażamy się na niepotrzebne problemy z instalacją kanalizacyjną. Jeśli w spadki będą zbyt małe lub co gorsza nie będzie ich w ogóle, to ścieki nie będą odpływać grawitacyjnie. Zaczną odkładać się zanieczyszczenia mechaniczne: piasek, włosy, fekalia, tłuszcze itp. i w konsekwencji doprowadzą one do zatorów. Jeśli nie ma możliwości poprawienia spadków istniejących, pozostaje tylko cykliczne udrażnianie przewodów za pomocą spiral mechanicznych. Wykonanie połączeń kanalizacyjnych wymaga szczególnej dokładności gdyż od tego zależy szczelność całej instalacji. Rury należy przycinać zawsze pod kątem prostym do osi przewodu. Średnice do 50 mm można ciąć za pomocą obcinaka krążkowego do rur, natomiast większe należy obcinać w tzw. skrzynkach uciosowych (inaczej korytkach stolarskich). Cięcie za pomocą tych urządzeń daje nam gwarancję wykonania prostopadłości krawędzi rury do jej osi. Liczba kolanek, łuków oraz trójników w instalacji powinna być ograniczona do minimum. Należy zawsze unikać stosowania do budowy instalacji tzw. rur harmonijkowych (elastycznych). Chętnie używane przez domorosłych instalatorów (bardzo ułatwiają montaż) są one doskonałym miejscem do gromadzenia się zanieczyszczeń oraz znacznie zwiększają opory przepływu. Ponadto przewody elastyczne są narażone na ataki gryzoni które bez żadnych problemów po prostu je przegryzają. Zazwyczaj stosowane są połączenia kielichowe. Aby uzyskać wysoki poziom szczelności połączenia, należy bosy koniec uciętej rury zfazować za pomocą pilnika oraz zwilżyć go, używając preparatu poślizgowego ewentualnie płynu do mycia naczyń. Zabronione jest tu stosowanie farb, olejów, smarów, które mogą rozpuścić uszczelki umiejscowione w kielichu. Zwilżać należy tylko powierzchnie trące. Nie wolno wyciągać oringów lub uszczelek wargowych z kielichów i zwilżać ich preparatami poślizgowymi. Może to doprowadzić do wysunięcia się uszczelki z gniazda podczas połączenia i w konsekwencji wygenerować przeciek w miejscu połączenia. Należy bezwzględnie przestrzegać, aby nie wciskać bosej końcówki maksymalnie do końca głębokości kielicha. Należy pozostawić ok. 5-10 mm luzu w kielichu w celu umożliwienia kompensacji wydłużeń przewodów na skutek wzrostu temperatury przepływających wewnątrz ścieków. Podczas wykonywania podejść kanalizacyjnych należ brać pod uwagę odległość od pionu kanalizacyjnego. Pojedyncze podejście nie powinno być dłuższe niż 3 m. Jeśli zaistnieje konieczność wydłużenia podejścia niezbędne będzie zainstalowanie dodatkowych przewodów wentylacyjnych oraz rewizji, aby nie dochodziło do wyssania wody z syfonu znajdującego się na końcu podejścia. W przypadku niewielkich odstępstw od tej długości prawidłowe napowietrzanie podejścia może być zrealizowane za pomocą syfonów z zaworem napowietrzającym lub samych zaworów napowietrzających usytuowanych na końcu podejścia, lub w przypadku braku dostępu do przewodów zamontowanych na samym podejściu. Proszę pamiętać, aby króćce odpływowe urządzeń znajdujących się blisko posadzki były usytuowane jak najbliżej pionu.

Podejścia pod przybory sanitarne
Miska ustępowa powinna być usytuowana od pionu nie dalej niż 1 metr. Jeśli podejście jest dłuższe, powinno być dodatkowo wentylowane. Misek ustępowych nie podłącza się do jednego podejścia razem z innymi przyborami.
Brodzik nie powinien być usytuowany od pionu nie dalej niż 3 m, zmian kierunku prowadzenia przewodów nie powinno być więcej niż 3.
Wanna nie powinna być oddalona od pionu nie dalej niż 2 m. Jeśli odległość jest większa niż 2 m podejście powinno być wentylowane, lub jego średnice należy zwiększyć do 70 mm.
Należy unikać stosowania kolan i trójników o kącie 90°, lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie dwóch kolan o kącie 45° lub 67°plus 33°. Takie rozwiązanie zmniejsza opory przepływu oraz pozwala na łatwiejszą penetrację spirali hydraulicznej podczas czyszczenia. Przewody kanalizacyjne łączące urządzenia sanitarne z pionami powinny być włączane do nich pod kątem większym niż 45°. Podejścia powinny mieć jak najmniej zmian kierunku prowadzenia przewodów. Wpusty odprowadzające wodę z posadzki powinny być podłączone do podejścia o tej samej średnicy co wpust, najczęściej jest to 50 lub 110 mm. Przewody rurowe powinny być mocowane tuż pod kielichem w sposób wykluczający powstawanie w rurociągu naprężeń oraz pozwalający na kompensację wydłużeń. Do tego celu najlepiej jest stosować uchwyty tłumiące hałas z wkładkami z gumy profilowanej. Przy zmianie średnicy przewodu na podejściu należy stosować mimośrodowe złączki redukcyjne, które trzeba zamontować tak, aby umożliwić przepływ powietrza w podejściu w kierunku przyboru sanitarnego (kielich o średnicy mniejszej od bosego końca powinien być zainstalowany u góry).

Systemy te oparte są o różne typy rur i połączeń. Najczęściej występujące rodzaje połączeń to połączenia skręcane, zgrzewane, zaciskowe (zaprasowywane lub z nasuwanym pierścieniem), wciskowe i sporadycznie już występujące połączenia klejone.

Budownictwo jednorodzinne – gwarancja potwierdzona wieloletnim doświadczeniem
Systemem pozwalającym na zastosowanie jednego typu rur i złączek do montażu instalacji ciepłej
i zimnej wody, centralnego ogrzewania oraz ogrzewania podłogowego w budownictwie jednorodzinnym jest system o połączeniach zaciskowych (zaprasowywanych) Tigris Alupex. System ten oparty jest na wielowarstwowych rurach typu PE-X/Al./PE i kształtkach z PPSU lub kształtkach wciskanych (typu push-fit) smartFIX, dzięki którym powstają idealne połączenia. System gwarantuje niezawodność działania i długoletnią bezawaryjną pracę dla wszystkich, którzy stoją przed wyborem rodzaju instalacji zaopatrującej budynek w wodę, jak również służącej do dostarczania ciepła w budynku. Zarówno połączenia zaprasowywane, jak również typu push-fit systemu Tigris Alupex pozwalają na pełną kontrolę położenia rury w kształtce dzięki zastosowaniu otworów kontrolnych w tulejach zaciskowych i kształtkach. Uniemożliwia to popełnienie błędu montażowego przez instalatora i daje gwarancję bezpieczeństwa pracy instalacji na długie lata. Należy jednak pamiętać, że rura powinna być ucięta narzędziami do tego przeznaczonymi i nie powinna być znacznie zukosowana. Po wciśnięciu rury w kształtkę rura musi być widoczna w obu otworach kontrolnych. W przypadku krzywego ucięcia rury lub zastosowania nieodpowiednich narzędzi do cięcia można zastosować kalibrator na wiertarkę wchodzący w skład systemu Tigris Alupex. Przywraca on prostopadłą krawędź rurze i usuwa wszelkie zadziory wewnętrzne i zewnętrzne. Uniemożliwi również dostanie się do rur zadziorów z kalibracji.

System Tigris Alupex jest kompatybilny praktycznie ze wszystkimi rodzajami materiałów występujących na rynku instalacyjnym. Połączenia między tymi systemami wykonuje się za pomocą złączek przejściowych z gwintami zewnętrznymi i wewnętrznymi (gwinty od ½” do 2¾”). Złączki umożliwiają podłączenie niemal każdego urządzenia i elementu instalacji np. grzejnika, rozdzielacza do ogrzewania podłogowego, baterii czerpalnej, wodomierza, podłączenia do zaworów itp.

Zarówno rury jak i kształtki, ze względu na małą chropowatość wewnętrzną nie zarastają kamieniem kotłowym czyli w trakcie eksploatacji nie zmienia się światło przewodu. Dzięki tej właściwości nie zmieniają się parametry hydrauliczne instalacji systemu Tigris Alupex i praktycznie cały czas instalacja pracuje jednakowo. Trwałość systemu jest określana na min. 50 lat z odpowiedzialnością finansową firmy Wavin za wady materiałowe, jakie mogą wystąpić w przeciągu 10 lat od daty zakupu systemu.